Rozdział 5 - Quarrel

JANE

Znów byłam w Zaginionym Mieście. Tym razem jednak przebywałam w lochach. Siedząc na zimnej, wilgotnej, kamiennej podłodze celi bawiłam się jakimś srebrnym łańcuszkiem z czerwonym kryształem. Po pewnym czasie podeszli do mnie strażnicy. Odruchowo schowałam naszyjnik. Jeden z nich odezwał się w jakimś dziwnym języku. Mimo to rozumiałam co ma mi do przekazania.

- Ruszaj się, dziwko.

- Uważaj na słowa. Nawet obalona wciąż jestem władczynią – odpowiedziałam mężczyźnie podobnym dialektem.

- Władczynią… Czego? Więziennych szczurów? Nawet one cię nie słuchają – rzucił szyderczym tonem drugi strażnik. Mężczyźni wywlekli mnie z lochów i zaciągnęli na pałacowy dziedziniec, na którym zebrały się setki elfów. Na środku placu znajdował się ogromny stos. Zostałam przywiązana do pala na jego środku.

- Keiro, córko Wyklętego, za wrogość Korrowi ,I Wielkiemu Władcy zostajesz skazana na śmierć poprzez spalenie na stosie.

Strażnicy podpalili stos. Już po chwili płomienie dosięgły również i mnie…

Gdy się obudziłam znajdowałam się w całkowitej ciemności. Słyszałam głos mojego ojca i jakiegoś innego mężczyzny. Po chwili zaczęłam rozróżniać poszczególne słowa.

- A co jeżeli się nie obudzi?

- Jest to mało prawdopodobne. Nie zużyła tyle mocy, aby znacznie naruszyć Linię Życia.

- A jeżeli się nie obudzi?!

- Jeden pomiot ciemności w tę czy we w tę, co za różnica? – wtrącił się trzeci głos, należący do kobiety.

- Syn, przypominam ci, że mimo wszystko ona jest moją córką.

- Jest elfem. Wrogiem Asgardu.

- Jest jedną z nas. Czy ci się to podoba, czy nie – wtrącił się nieznajomy mężczyzna – Przypomnij mi, po co ją ze sobą braliśmy?

- Byłem jej winien przysługę, bracie – odparł mój ojciec – A że nadarzyła się okazja do spłacenia długu…

- Ale czemu ja muszę wysłuchiwać jej ględzenia o moim pochodzeniu?

- Zamilcz, pomiocie olbrzymów! – wydarła się Syn.

- Słyszysz, znowu zaczyna!

- Nie marudź, Loki. Mogło być gorzej. Ciesz się, że to nie Fylla.

- Oj tak, cały czas narzekałaby, jak to my nie dbamy o obuwie – odparł Loki.

- Jak śmiesz wyrażać się niepochlebnie o córze Asgardu, parszywy Jotunie?!

- Mogę poderżnąć jej gardło? – spytał Loki – Błagam – dodał, przeciągając samogłoski.

- Nie, bracie. Nie wątpię w twoją znajomość przejść pomiędzy światami, ale Syn potrafi je dokładniej zlokalizować.

- A mogę ją uciszyć? Jedno małe zaklęcie…

- Nie, Loki.

Poczułam, że odzyskuję władzę w ciele. Spróbowałam usiąść. Głowa mi pękała, ale utrzymałam się w pionie. Asgardczycy nadal się kłócili, ale nie zwracałam na nich uwagi, ogłuszona bólem w czaszce. Po chwili podeszły do mnie trzy postacie. Obraz zamazał mi się przed oczami. Znów straciłam przytomność.

~*~

- Ilientianie, ponoć miałeś mi coś do powiedzenia

- Tak, Panie. Chodzi o Córkę Malekitha... Ona… Ona żyje.

- A więc znajdź ją i zabij. Nie może odnaleźć Aetheru.

- Wedle życzenia, panie

_________________________________________________________________

I znów wyszło mi takie jakieś niewiadomoco :(
Nic się nie dzieje, ale to jest raczej coś w rodzaju rozdziału przejściowego, a nie pełnoprawnego rozdziału. Jak pewnie zauważyliście, dodałam tytuły rozdziałów. Jak myślicie, pasują?
Dobra, nie przynudzam.

 Czytasz=komentujesz